Thieu, een gepensioneerde huisarts, heeft eens mijn Enneagram bepaald. Ben ik de Loyalist die slecht tegen onzekerheid kan? Of, de eeuwig twijfelende Waarnemer? Of wellicht de Leider, die als baby al zijn zin probeerde te krijgen, door het vierkante blokje door het ronde gat te rammen? Om eerlijk te zijn, vond ik het maar lastige vragen.
Ik ben bijvoorbeeld niet het type dat eindeloos vakanties uitzoekt of voorbereid. Voor mij is op de eerste dag van de reis een breedte- en lengtegraad van de bestemming voldoende. Ik kies ook het liefst het verrassingsmenu met specialiteiten van de kok, wat dat ook moge zijn. Maar ik twijfel soms wel over andere dingen.
Thieu twijfelde ook, maar niet lang. Nadat ik vroeg hoe groot de kans was dat hij ernaast zou zitten, was hij overtuigd. Er is binnen de cirkel van het Enneagram kennelijk maar één type dat van een deskundige een oordeel krijgt, om het daarna gelijk in twijfel te trekken. Ik ben het type dat eigenlijk Eigenwijs had moeten heten. De oorzaak daarvan is, volgens de theorie, dat ik graag onafhankelijk ben. Het klopt wel dat ik een hekel heb aan contracten.
Opmerkelijk genoeg heb ik er geen moeite mee om al mijn bestanden in de cloud op te slaan. Dat geldt tenminste, zolang ik ze er wel nog uit krijg.
Al jaren hebben we in Google Sites een website voor ieder project. Een Wikipedia-achtige beschrijving die ervoor zorgt dat we een vraag van een klant niet hoeven te beantwoorden met “uhh”. We hebben er tientallen en ze bestaan vaak uit tientallen pagina’s. Het is een handig product, maar eerder dit jaar stapte Google over op een nieuwe versie. Zonder export-mogelijkheid. Wat betekent dat je alles wat je erin maakt, er nooit meer uit krijgt. Het is zoiets als “What happens in Vegas, stays in Vegas”, maar dan letterlijk. Bedenk je eens de afschuw die ik, als onafhankelijk type, voelde. Ik besloot daarom zelf een programmaatje te schrijven dat de teksten er alsnog uit kreeg, wat me een heel weekend kostte.
Het probleem is natuurlijk dat Google in het Enneagram het type Waarnemer is. Het is de Friedrich Nietzsche van de tech-giganten, met zijn haarscherpe analyses. Iemand van het Google Sites-team moet naar de statistieken hebben gekeken, en hebben ontdekt dat ik de enige was die wel eens een export maakte. En dus haalde hij de functie er heel logisch uit. Ze zijn ook niet bezig met design; het boeit ze weinig dat Gmail eruit ziet alsof je naar Teletekst zit te kijken. Maar, met zijn zoeksuggesties, is het wel bijzonder attent. Het heeft vaak al een antwoord voordat wij de vraag stelden.
.
Heel anders zal het gaan bij Apple, de Herman Brood en Romanticus onder de IT-reuzen. Uiterst creatief en zelfbewust. Ze willen niet gewoon zijn, maar uniek. Ze zijn artistiek en kunstzinnig. Op een Mac en iPhone is alles esthetisch verantwoord. Ze zijn ook een beetje labiel. Telkens als een bepaalt type stekker algemeen geaccepteerd wordt, stappen ze over op een andere. En een beetje jaloers. Ondanks dat het als eerste bedrijf een marktwaarde bereikte van 1.000 miljard dollar, profileert het zich nog altijd als underdog.
Dan hebben we de Eddy Murphy. De Levensgenieter Facebook. Het is het middelpunt op een feest, maar is weg als er opgeruimd moet worden. Het staat vol likes en smileys, maar stelt zaken uit die niet leuk zijn om te doen, zoals het bewaken van onze privacy (verdorie!). Ze zijn met het lekken van miljoenen profielen waarschijnlijk schuldig aan het grootste privacy-schandaal in de hele sector.
Minder genieten ze bij Microsoft, de Winnaar (Succesvolle Werker) in de digitale wereld. Hoe vaak ze ook mislukken met Windows Millennium Edition of Windows Vista. Of tijdens hun poging een zoekmachine te maken. Of een webbrowser. Of een telefoon. Ze zullen nooit opgeven. Het is de Michael Schumacher van computerland. "Embrace, extend, and extinguish", is hun strategie en het doel heiligt de middelen. Het maakt ze weinig geliefd, met maar liefst 114 vrienden op hun Facebook fan-pagina, maar, desondanks, is het sinds kort toch weer het grootste bedrijf ter wereld geworden.
Het meest recente lid van de Microsoft Fanclub
Dat is heel anders bij de Ron Brandsteder, de allemansvriend en Bemiddelaar Twitter. Het is een vriendelijk bedrijf, dat begrip heeft voor alle standpunten. Maar heeft iemand verder ooit iets over Twitter zelf gehoord? Het is nogal kleurloos. Het brengt graag mensen bij elkaar om een conflict uit te praten, maar lost interne problemen veel moeilijker op. Ondanks dat het bevriend is met elke tech-gigant, staat het al jaren te koop maar wil niemand het overnemen.
Samengevoegd zouden deze bedrijven een fantastisch gebalanceerd geheel vormen. Met een beetje meer Microsoft, had ik de export functie in Google Sites niet hoeven missen. Met een beetje meer Google, was de iPhone nu ongetwijfeld de meest verkochte telefoon. En met een beetje meer Apple, was Windows waarschijnlijk een stuk geliefder onder de gebruikers. Grote kans echter, dat ze dan niet onderscheidend genoeg waren geweest om überhaupt te slagen. Wie weet. Ik vind het vooral vervelend dat we nu moeten kiezen. Hoewel dat volgens Thieu voornamelijk aan mijzelf ligt.
P.S. Een gelukkig 2019!