Van al het nieuws op Google I/O 2018, pikte RTL-Z vorige week het saaiste voor hun ‘Nieuws in 60 seconden’: dat Android je gaat helpen je telefoon minder te gebruiken. Kennelijk hadden ze de spectaculairste demo gemist. Dat was een geluidsopname van iemand die telefonisch een afspraak maakte voor een knipbeurt bij de kapper. Maar die iemand, was een experimentele versie van Google Assistent.
Het gesprek was werkelijk op het niveau van die tussen David Hasselhoff en KITT in Knight Rider. De computer sprak met de juiste intonatie, voegde hier en daar een heel menselijke ‘uhh’ in en beantwoordde het verzoek om een ‘ogenblikje’ met een zeer natuurlijke ‘mm hmm’. Dit leek in niets op de robot van de helpdesk, die je tot drie keer toe vraagt luid en duidelijk je postcode in te spreken. En er dan toch geen kaas van kan maken. Ik spoelde het fragment terug en riep mijn vrouw dat ze moest komen kijken.
​​
Natuurlijk, dergelijke technologie roept meteen allerlei vragen op, zoals: ‘hoe snel kan ik het krijgen?’ En, ‘kan ik alstublieft nog een beetje privacy inleveren, zodat ik ook dit product gratis mag gebruiken?’ Maar ook: ‘is het ethisch om iemand door een computer te laten bellen, terwijl die persoon het zelf niet in de gaten heeft?’ Allemaal terechte vragen, maar wat ik me vooral afvraag, is waarom de meeste mensen voor dit soort ontwikkelingen hun schouders ophalen. Alleen het publiek leek onder de indruk van wat ze zagen. Als ik het jou vertel, reageer je waarschijnlijk alsof ik je zeg dat André Hazes jr. een real-life soap heeft gekregen op SBS6.
Ik ervaarde een zelfde onverschilligheid toen ik mensen vertelde over de sensationele stunt van Elon Musk, die zijn eigen rode Tesla Roadster begin dit jaar richting Mars lanceerde, en de raketten weer liet landen op exact dezelfde plek als waar ze gelanceerd waren. Ik kreeg kippenvel van deze beelden.
​​
Onder het commentaar van enkele super hysterische amerikanen, zie je hoog in de wolken twee stipjes die, geheel computergestuurd en sneller dan het geluid, bezig zijn met hun gracieuze afdaling. Wanneer ze dichterbij komen, ontbranden ze hun motor om af te remmen, maar omdat het geluid trager is hoor je nog niets. Pas als ook de poten uitklappen en ze bijna aan de grond staan, wordt je opgeschrikt door twee supersonische knallen. De laatste seconden worden de raketten voorzichtig gebalanceerd en zachtjes op de grond gezet. Ondertussen is er een live stream vanaf de auto die in de ruimte traag rondjes om de Aarde draait. Sommige journalisten vroegen zich af of Musk hiermee niets minder dan kunst had gemaakt. Ik vond het zo’n historische gebeurtenis, dat ik ons dochtertje van zes wakker had gemaakt om het live te komen kijken. Waarom, vraag ik me af, boeit het de meeste mensen niet?
Misschien omdat ze, bij het zien van dit soort nutteloos spektakel, denken dat het zonde is van het geld en menselijk vernuft. ‘Terwijl mensen op Aarde sterven van de honger en armoede, schiet een miljardair een auto de ruimte in? Echt?’ Het is het aloude argument dat we beter eerst de urgente problemen op Aarde kunnen oplossen, voordat we ons bezig gaan houden met reizen naar de Maan, of Mars. Toen deze kritiek Musk bereikte tweette hij: ‘Het menselijk bestaan kan niet alleen draaien om het oplossen van het ene miserabele probleem na het andere. Er moeten ook redenen zijn om voor te leven’.
Het valt ook niet uit te sluiten dat mensen simpelweg niet begrijpen hoe knap een prestatie is. Google toonde een andere experimentele app die oude zwart/wit foto’s kan omzetten naar kleur. Ik denk dat veel mensen zullen zeggen dat ze dat in Paint ook kunnen. Wanneer ik dan zou doorvragen of dat werkelijk van zwart/wit naar kleur is, of alleen van kleur naar zwart/wit, zullen ze waarschijnlijk hun schouders ophalen. Jammer, want we leven in spectaculaire tijden. Je moet er alleen even bij stilstaan.