In mijn poging tot het opbouwen van een Code54-imperium heb ik het niet zo getroffen met personeel. Door het uitvallen van mijn enige werknemer heb ik weer een vacature. Je zou denken dat die gemakkelijk te vervullen is, maar de beste sollicitant tot nu toe heeft op zijn CV als enige werkervaring “een dagje meelopen met een archeoloog” staan, aangevuld met de opmerking dat hij “al snel in de gaten had dat hij geen dinosaurussen ging vinden”.
Ondanks het totaal gebrek aan enige relevantie had deze sollicitant in ieder geval nog wel een curriculum vitae. Meerdere malen kreeg ik als ik daar naar vroeg het antwoord dat ze daar "nog niet aan toe waren gekomen”. Een enkele keer zei een sollicitant dat hij eerst wilde informeren of het wel “de moeite waard was” om er eentje te maken.
Nu zul je zeggen dat echte nerds nu eenmaal niet altijd de meest tactvolle mensen zijn en dat je ze daarom niet al te hard moet afrekenen op een slechte sollicitatie. Wat ze nodig hebben, zeggen intermediairs, is iemand die ze helpt bij het schrijven van hun CV. Maar dat maakt de boel helaas nog veel lastiger. Je krijgt dan een gelikte sollicitatiebrief van iemand die lijkt op het liefdeskind van Bill Gates en Marie Curie, terwijl tijdens het eerste gesprek blijkt dat hij of zij slechts beschikt over de IT-vaardigheden van Marc Marie Huijbregts en het enthousiasme van Philippe Geubels.
Volgens een bevriende recruiter is de vraag naar goede programmeurs inmiddels zeven maal groter dan het aanbod. Hij beweerde zelfs dat het volledig zinloos is om nog in Nederland te zoeken naar een ervaren ASP.NET-developer. Hij zocht voor zijn klanten voornamelijk in Zuid-Europa. In Spanje en Italië schijnen immers veel meer jongeren dan in Nederland te beseffen dat een opleiding International Business Management ook daadwerkelijk kan leiden tot een functie die het best omschreven kan worden als "het werken met Excel en Powerpoint".
Als we Lodewijk Asscher mogen geloven zullen er binnenkort 2 tot 3 miljoen banen verdwijnen door wat hij robotisering noemt. Wie veilig dacht te zijn met een baan als boekhouder, notaris of vrachtwagenchauffeur kan beter omscholen naar iets creatievers. Kunstschilder, balletdanser of muzikant bijvoorbeeld. Maar kinderen die niet willen gokken op het winnen van The Voice of Holland, kunnen beter gaan leren programmeren.
Tussen grote bedrijven als ASML en Philips, die functioneren als gigantische talent-stofzuigers, en een overheid die middels het Brainport-samenwerkingsverband nauw met ze samenwerkt, is het voor kleine bedrijven extra lastig om goed personeel te vinden. Nu kun je hier, als werkgever, natuurlijk over klagen - en dat doe ik dan ook graag - maar je kunt jezelf ook de simpele vraag stellen:
“Als ik werk zocht, waarom zou ik dan bij mezelf willen solliciteren?”
Ik hoef alleen maar terug te denken aan mijn eigen studietijd eind jaren ‘90 om mezelf er aan te herinneren hoe het gaat. Destijds bespaarden grote bedrijven ook kosten noch moeite om studenten te verleiden bij hen te komen werken. IBM kwam op onze school een presentatie geven en Philips nodigde alle studenten uit in de VIP-ruimtes van het PSV-stadion. Zonder enige sollicitatie hadden mijn vrienden en ik al voor het einde van ons afstuderen ieder ten minste 3 aanbiedingen op zak, inclusief prima salaris en auto van de zaak. Mijn eerste baan had ik dan ook niet via een sollicitatie, maar via een headhunter en zowel mijn eerste als tweede baan waren bij grote bedrijven. Geen haar op mijn hoofd die er aan dacht om te gaan werken bij een ZZP-er in een dorp als Someren.
Nu het duidelijk is dat de rollen omgedraaid zijn is het duidelijk wat ik moet doen. Hoewel ik nooit heb hoeven solliciteren als werknemer, moet ik dat nu wel als werkgever.
Dus, daar gaat ie dan...