Misschien noem jij het anders, maar ook jouw bedrijf is een automatiseringsbedrijf. Het maakt niet uit wat je doet, je zit toch de hele dag te programmeren. Je dacht een bank te zijn? Nee, je ontwikkelt financiële software. Je maakt metalen onderdelen? Nee, je programmeert CNC-machines. Kunstschilders zijn Photoshoppers, winkeliers runnen webshops, elektriciens programmeren domotica, beveiligers programmeren camera’s en autofabrikanten ontwikkelen zelfrijdende AI-systemen. Of sjoemelsoftware. En de rest van de tijd programmeren ze robots. Het is heel simpel: kom je ‘s avonds thuis met vuile handen? Nee? Dan zit je in de automatisering.
Vreemd genoeg geldt dat niet alleen voor werk, maar ook voor elke hobby. Ik besloot deze zomer een oude hobby - van 15 jaar geleden - bij de lokale radio op te pakken, maar moest me eerst helemaal verdiepen in de nieuwe studio. Die tegenwoordig feitelijk een softwareapplicatie is. Het enige dat ik nog herkende was de microfoon.
Hetzelfde zie ik thuis. Ons zoontje geniet nog echt van huttenbouwen, maar dan wel in Minecraft. Onze dochter zingt en danst graag, maar alleen op Tik Tok en mijn vrouw knipt en plakt graag in fotoalbums, maar dan in die digitale, van Albelli. Ze zijn allemaal programmeurs. En dus hebben mijn kinderen mij nog nooit gevraagd of ik hen kan helpen een spijker uit een plank te trekken, maar moet ik regelmatig komen opdraven om ergens een wachtwoord voor in te typen.
Dat is niet erg voor werk, maar het ontspant niet echt als hobby. Afgelopen zaterdag bij de radio bijvoorbeeld. Ik startte Sophie Ellis-Bextor's plaatje Murder On The Dancefloor, toen er live in de uitzending een angstaanjagende foutmelding op het scherm verscheen. Niks reageerde nog. De muziek liep nog door, maar het klokje telde niet meer af. En niks wilde nog starten.
Vergelijk het hiermee: je rijdt 120 km/u op de A67 en ineens valt je hele dashboard uit. De snelheidsmeter, de toerenteller, de benzinemeter, de klok, de radio, alles. Je auto rijdt nog, maar schakelen of remmen is onmogelijk. Dat had ik dus.
Snel app-te ik een foto van de fout naar collega Thijs. Hij reageerde gelukkig snel: “start de applicatie opnieuw", maar toen ik dat probeerde weigerde hij dat ook: “Applicatie kan niet worden beëindigd, omdat automatisering actief is”. Jakkes, dat klinkt als een terminator die op je afkomt en niet gestopt kan worden: “Must kill all people. Affirmative”.
Dit loopt niet goed af, leer mij computers kennen. Ik reageerde naar Thijs zo vlug als ik kon: “hij zegt dat dat niet kan”. En toen was de plaat afgelopen en had ik geen tijd meer voor Whatsapp. Daar was ik dan: alleen in de studio, na 15 jaar weggeweest te zijn geweest, live op de zender in een studio die nog compleet buitenaards aanvoelde en bovendien vastgelopen was.
Er is maar één ding dat ik nog kan doen, dacht ik. De hele computer herstarten. Maar ik had geen idee of dat überhaupt technisch wel kon.
Op hoop van zegen herstart ik Windows en zoek mijn agenda-berichtjes om de tijd vol te praten. “Zangeres Djaimy Veugelink is op maandag 26 oktober te gast in het SIRIS-radioprogramma VerzoekExpress van Piet en Willy Berkers". Ondertussen worden de vier monitoren voor me zwart. “In Bibliotheek Someren kun je tot en met 5 december een themapresentatie bekijken over het klimaatbestendiger maken van onze leefomgeving". Een computer opstarten duurt lang, maar... ik zie een startende Windows. “De Top100 Businessclub van De Ruchte in Someren gaat nogmaals de online Goede Doelen Bingo organiseren". Ik zie dat ik het ga halen want de schermen geven weer beeld en Windows kan elk moment de radio-software gaan starten.
Niet dus. Ik kan er niet omheen, dat is onmiskenbaar een aanmeldscherm: hij vraagt het administrator-wachtwoord. Dat heb ik niet. Als laatste poging vraag ik of er iemand van de omroep luistert en mij het wachtwoord kan doorgeven (zit er toevallig een dokter in het zaal?).
Ondertussen vind ik nog een klein lijstje van jarige beroemdheden. “Maarten van Rossem is vandaag 77 geworden. Gefeliciteerd!” En dan is er geen uitstel meer mogelijk. Ik ben door mijn teksten heen en weet het ook niet meer. Ik zal mijn luisteraars in stilte moeten achterlaten.
Maar ik heb geluk. De muis op het scherm begint te bewegen en iemand logt voor me in, ik vermoed Thijs. Een paar tellen later begint het gitaartje uit The Cave van Mumford & Sons te tokkelen. Hij doet het weer! Het was niet Thijs, maar een andere collega, Anita. Zij zat kennelijk ook te luisteren en hielp me uit de brand.
De ironie ontgaat me niet. Ik zit de hele week in de automatisering en ga in het weekend ontspannen bij de lokale radio. En dan krijg je dit. De keerzijde van het feit dat kennelijk lokale omroepen ook al software zijn geworden. Maar gelukkig zijn het niet alleen werk en hobby's, die digitaal zijn tegenwoordig. Ook de beschermengeltjes hebben nu TeamViewer.
Commentaires