Vrijdagnacht is oud werknemer Bart van Lieshout op 31 jarige leeftijd overleden aan ALS.
Op het werk kenden we Bart als iemand van eenvoudige principes. Hij hield van Peggy, hij hield van zijn Mercedes en hij hield van zijn werk.
Het is nu bijna 10 jaar geleden dat Bart als tweede werknemer in dienst kwam en hij raakte al snel bevriend met zijn collega Joris. Hij stond midden in het leven. Als één van de eersten had hij op YouTube ‘New Kids’ ontdekt en vertelde op kantoor waarom dat zo grappig was, maar kwam nooit verder dan het begin en verviel dan steevast in een slappe lach waarbij de tranen over zijn wangen rolden en hij alleen nog maar een onverstaanbaar hoge piepstem van het lachen kon uitbrengen. In de kamer in de flat waar hij de laatste jaren verbleef had hij de tekst “geniet van de kleine dingen in het leven” geplakt en ik denk dat hij dat plezier zeker koesterde.
Hij maakte plannen om met Peggy te gaan samenwonen en dacht misschien zelfs aan het stichten van een gezin. Maar op een dag in juli 2008, een paar dagen voor de zomervakantie, vertelde hij tijdens de lunch dat hij last had van zijn rechter hand. De klachten leken op een muisarm en als het na de vakantie niet over zou zijn, zou hij ermee naar de dokter gaan. Daarna volgde een half jaar van onderzoek op onderzoek terwijl de klachten langzaam ernstiger werden. Op een gegeven moment dacht men aan de ziekte MS en ik herinner me de vreugde toen hij hoorde dat het dat niet was. Kort daarna werd echter de diagnose ALS gesteld.
Hij vertelde het ons vlak voor Kerst, een dag voor het bedrijfsuitje. Ik verwachtte dat hij per direct zou willen stoppen met werken, maar hij maakte meteen duidelijk dat hij door wilde gaan zolang het kon. Bart had tijdens zijn ziekte geen behoefte aan grote dingen. Voor hem geen wereldreis of deelname aan een TV-programma. Als je met hem mailde merkte je niets aan hem.
Ik dacht dat hij zijn ziekte simpelweg aan het ontkennen was en niet wilde geloven wat hem verteld was maar ik weet nu vrij zeker dat hij eenvoudigweg gelukkig was met het leven dat hij leidde en dat zo lang mogelijk zo wilde houden. Hij wilde niet praten over zijn eigen problemen en lachte de keren dat hij echt ongemak van zijn ziekte had weg. Hij genoot van wat hij “even andere praat” noemde als we vertelden over hoe het nu op het werk ging en las nog graag zijn computerbladen.
Ik moet eerlijk zeggen dat toen de ziekte erger en erger werd ik het lastiger vond om hem te bezoeken. Maar Bart was altijd vrolijk en zette zijn breedste glimlach op als ik op zijn kamer kwam. Daarom ging ik er altijd met een goed gevoel weg. Niet met een schuldgevoel omdat ik niet ziek ben en hij wel, maar met het gevoel dat ik het leven moet leven zolang ik het kan. Met zijn positiviteit en levenslust liet hij bij mij het gevoel achter dat we dat verplicht zijn aan degene die dat niet kunnen. Ik denk dat we dat verplicht zijn aan Bart.
Rust zacht. Robert
Online condoleanceregister: https://www.memori.nl/gedenkplaats/bart-van-lieshout